Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Η μέρα που ξαναγαμήθηκε ο δίας.

Οι πιο παλιοί ξέρετε.

Στους πιο καινούριους να θυμίσω αυτή την ανάρτηση.

Και ξεκινάμε.

....

.................


........................................


H ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΑΜΗΘΗΚΕ Ο ΔΙΑΣ


Hμέρα Πέμπτη 7 Νοεμβρίου.
Kρίσιμη μέρα για την χώρα.
Μνημόνιο 3.

Μέχρι το μεσημέρι όλα καλά. Ο καιρός μουντός, ιδανικό κλίμα για πορεία. Ας μην ξεχνάμε πως η ιστορία γράφεται στους δρόμους και όχι πίσω από κάποιο pc. Για κάποιους είναι μάταιο αλλά προτιμώ έναν μάταιο αγώνα από μία μάταια ζωή.

Κατηφορίζω προς τον Κρι γύρω στις 4.30, αφήνω το μηχανάκι έξω από το σπίτι του για να πάμε με αμάξι. Γύρω στις 5 plus, είμαστε μοναστηράκι. Όλα καλά μέχρι στιγμής, καμία σχέση με την προηγούμενη φορά. Πρέπει απλά να έχω το νου μου στην ώρα γιατί στις 8 δουλεύω. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάτσω πολύ.

6 παρά και έχουμε φτάσει στο Σύνταγμα. Της πουτάνας το κάγκελο. Επιτέλους έχει κατέβει κόσμος. Μέχρι και η ερμού ήταν γεμάτη. Απόρησαμε ευχάριστα. Βλέπετε, εμείς μπορεί μην έχουμε πάψει να κινητοποιούμαστε αλλά για πολλούς συνανθρώπους μας έχουμε πάψει να ελπίζουμε πως θα συγκινηθούν για το μέλλον όλων μας.

Όλα καλά ακόμα, βρίσκουμε και κάτι φιλαράκια ενώ η βροχή που ξεκινάει δεν μας πτοεί καθόλου. Το αντίθετο.

Όλα καλά μέχρι που.....






(Μην χαίρεστε, δεν έχει άλλες φώτο. Και πολύ σας είναι.)


Η πόλη αρχίζει και φωτίζει. Τα μουνιά (με την καλή έννοια) αρχίζουν και ρίχνουν χημικά. Κάνουν την δουλειά τους, δεν τους κατηγορώ. Προστατεύουν τους αφεντάδες τους.

Κάνουμε πίσω μιας και δεν είμαστε αρκετά καλά εξοπλισμένοι κατά των χημικών. Στριμωχνόμαστε σαν τα πρόβατα και τα μουνιά μας κατευθύνουν εκεί που θέλουν.

Η ώρα έχει περάσει και δεν προλαβαίνω να πάω στην ώρα μου στην δουλειά. Ευτυχώς με καλύπτουν για μία ώρα. Αρχίζουμε και βαδίζουμε βιαστικά για να πάμε στο μετρό. Συναντάμε μια διμοιρία και παίρνουμε το ρίσκο να τους ρωτήσουμε από που θα φύγουμε. Ένα μουνί (πολύ ευγενικό, χωρίς πλάκα) μας δείχνει τον δρόμο διαφυγής. Κάθως πάμε προς τα εκεί μία δεύτερη διμοιρία εμφανίζεται μπροστά μας.

ΠΑΓΙΔΑ!, ξεφωνίζει ο Κρι. Κάνε πως δεν έκανες τίποτα, ξεφωνίζω εγώ. Δεν είχαμε κάνει και τίποτα είναι η αλήθεια. Αλλά ποιος εμπιστεύεται τα ματ?  

Παιρνάμε από δίπλα τους super cool αλλά από μέσα μου έκλαιγα γοερά.

Φτάνουμε στο μετρό εξουθενωμένοι. Δεν χτυπάμε εισιτήριο γιατί είμαστε μάγκες.

.....

Τα (πιο) καλά ξεκινάνε αμέσως μετά.

Γυρνάμε πίσω και ο Θεός μου αποδεικνύει την ύπαρξη του ξεκινώντας κατακλυσμό. Πρέπει να γυρίσω σπίτι για να πάρω αδιάβροχο, μπότες (όχι καουμπόικες) και κράνος. Τα βράδια βλέπετε είμαι παρτ τάιμ ντελιβεράς.

Παίρνω μαζί μου και ένα κουπί διότι είναι αδύνατον να διασχίσω τα ποτάμια που έχουν δημιουργηθεί. 


Φτάνω στο μαγαζί (έχοντας αργήσει πάνω από μία ώρα) και πάω πρώτη παραγγελία σε συνάδελφο που είχε ρεπό εκείνη την μέρα. 29,20 η παραγγελία και αυτός μου αφήνει μόνο 80 λεπτά μπουρμπουάρ (υποτίθεται ότι είναι συνάδελφος και ξέρει τι τραβάμε πόσο μάλλον όταν ρίχνει καρεκλοπόδαρα).

ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΡΕ ΑΡΧΙΔΑ, λέω από μέσα μου.

ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΡΕ, λέω από έξω μου και νιώθω απίστευτος ψέυτης.

Επόμενη παραγγελία σε φιλικό προς το μαγαζί πρόσωπο. Στον δρόμο περνάει από δίπλα μου ο έλληνας collin mcray με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων και μου ρίχνει ένα τσουνάμι που θα ζήλευαν και  ασιάτες. Του ρίχνω μία μούτζα και εύχομαι να βρει αργό και βασανιστικό θάνατο από καρκίνο στον εγκέφαλο που δεν έχει. (Οι άντρες οδηγοί είναι οι χειρότεροι όταν βρέχει. Καλό είναι να αφήνετε την τεστοστερόνη σας στο σπίτι πριν οδηγήσετε. Μαλάκες)

Η πίτσα της παραγγελίας έγινε μουνί (όχι σαν τα προηγούμενα) αλλά ο άνθρωπος είναι υπερβολικά ευγενικός για να μου το πει. Του το λέω εγώ.

Γυρνάω πίσω και είμαι έτοιμος να λιποθυμήσω από την πείνα και την κούραση. 

Φεύγω για επόμενη παραγγελία. Πάω σε ένα μουνί και δυστυχώς δεν είναι θηλυκό. Ξέρω ότι θα πάρω τα αρχίδια μου γιαυτό και καθώς μπαίνω στο ασανσέρ της πολυκατοικίας κουνάω τις κοκα κόλες με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Γελάω μοχθηρά.

Ανοίγει η πόρτα και όπως περίμενα μου τα δίνει ακριβώς. Και όχι μόνο αυτό. Μου δίνει 50 λεπτά σε μονόλεπτα και δίλεπτα.


Θέλω να τον σκοτώσω αλλά δεν το κάνω γιατί θα πάω φυλακή.

Έξω συνεχίζει να γαμιέται ο δίας. Δεν υπάρχει αυτό που ζω.

Αρχίζω να εκτιμώ απλά καθημερινά πράγματα, όπως το πουλάκι που κελαηδάει (αλλά και την χρήση που κάνω στο πουλάκι το δικό μου).

Γυρνάω στο μαγαζί. 

Μην ξεχνάτε πως είναι η μέρα που γαμιέται ο δίας. 

Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει πως μου μένει το μηχανάκι. Μες την βροχή.

Σκέφτομαι να αυτοκτονήσω αλλά αλλάζω γρήγορα γνώμη γιατί οι αυτόχειρες δεν πάνε στον παράδεισο.

......

Η ώρα περνάει και επιτέλους γυρίζω ζωντανός σπίτι μου. Ψάχνω τις τσέπες μου και βλέπω πως έχω τα χαρτάκια από τις παραγγελίες που πήγα (με τα ονόματα και τα τηλέφωνα των πελατών)

Μέσα σε αυτά τα τηλέφωνα είναι και το σταθερό τηλέφωνο του πιτσιρικά που μου έδωσε 50 λεπτά σε μονόλεπτα και δίλεπτα.

Η ώρα έχει πάει 3 τα ξημερώματα. Κοιτάω το τηλέφωνο του πιτσιρικά ενώ παράλληλα κοιτάω το κινητό μου του οποίου ενεργοποιώ την απόκρυψη.....



9 σχόλια:

  1. ΕΣΥ ΜΕ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ;;;

    Με πέθανες με τον λόγο που δεν αυτοκτόνησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τέτοια λέγε μου να σε κάνω πάλι comic!
    Χωρίς πλάκα και χωρίς να σημαίνει ότι απολαμβάνω την γκαντεμιά σου... οι αναρτήσεις σου όπου γαμιέται ο Δίας γαμάνε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαιρομαι που γελατε με τις ασχημες μερες μου. Τουλαχιστον βγαινει και κατι καλο.

      Περιμενω κομικ

      Διαγραφή
  3. ΧΑΧΑΧΑ. Έλα ρε Ιερόσυλε γκαντέμη. Βασικά μιας και θα είναι δημοφιλές άρθρο αυτό γιατί ο Έλληνας χαίρεται με την γκαντεμιά του διπλανού του (το εύχεται κιόλλας) θα κάνω γκρίζα διαφήμιση το νεο μου άρθρο. Και δεν ντρεπομαι γι'αυτό. http://anwteros.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα 50 λεπτά σε μονόλεπτα και δίλεπτα πές μου ότι τα είχε κάνει και μασουράκι????

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Bible